Korn - kalifornijski zespół muzyczny, mieszający ze sobą stylistykę muzyki rockowej z metalem, hip hopem i muzyką alternatywną. Zapraszam do przeczytania pierwszej części artykułu dotyczącego historii tej ciekawej grupy muzycznej. UWAGA - w niektórych fragmentach mogą się pojawić zacytowane wulgarne wypowiedzi muzyków

Korn - trochę rocka, trochę rapu, trochę wszystkiego 

Od lewej: Reginald „Fieldy” Arvizu,  Jonathan „Hiv” Davis, James Brian „Head” Welch Ray Luzier i James „Munky” Saffter. 

 Ich muzykę często określa się mianem nu metalu (nowego metalu) lub metalu alternatywnego. Inni twierdzą, że Korn gra po prostu metal. Jeszcze inni są zdania, że grają oni muzykę funk rockową, w stylu Red Hot Chili Peppers, lecz ich muzyka jest zdecydowanie cięższa i mroczniejsza od muzyki granej przez grupę z Los Angeles. Jakkolwiek nazwać styl muzyczny grany przez grupę z Bakersfield, Korn jest jednym z najważniejszych zespołów ciężkiego rocka lat 90 XX wieku, wraz z grupami Rage Against the Machine, Biohazard, Limp Bizkit, Kid Rock i Slipknot. Łącząc elementy muzyki metalowej z funkiem i hip hopem, zespół stworzył nowy gatunek muzyczny nazywany dzisiaj w środowisku muzycznym nu metalem. 

Początki i pierwsze sukcesy 

Korn powstał w Bakersfield w stanie Kalifornia około roku 1992 z inicjatywy basisty Reginalda Arvizu, znanego pod pseudonimem „Fieldy” i dwóch gitarzystów Briana „Heada” Welcha i Jamesa „Munky’ego” Shafftera. Grupa przez nich utworzona miała być krzyżówką różnych stylów muzycznych – od funkowych numerów w stylu Red Hot Chili Pepers i Faith No More, po mocne, nacechowane gitarowymi riffami, metalowe granie z lat 80. (Metallica, Slayer). Wkrótce dołączył trzynastoletni perkusista David Silveria. Doskonałe umiejętności młodego perkusisty i jego szerokie zainteresowania muzyczne znacznie wzbogaciły młody zespół. David był fanem zarówno klasycznego rock and rolla, jaki cechował The Rolling Stones, The Beatles, AC/DC, jak i metalowych grup Iron Maiden, Judas Priest, a także hip hopowych zespołach takich jak Publick Enemy i Rage Against the Machine. Przyjęli nazwę L.A.P.D. Skrót miał dwa znaczenia: pierwszy z nich to Los Angeles Police Department, a drugi, według członków grupy - „Love And Peace Dude” (Miłość i Pokój, Stary). W tym czasie wokalistą był Richard Morales, który jednak parę miesięcy później opuścił szeregi grupę i na jego miejsce zajął wokalista lokalnego zespołu Sex Art. Jonathan Davis. Potencjał wokalny Davisa został szybko doceniony przez czterech muzyków, którzy zaproponowali mu współpracę. I tak powstał Korn, którego nazwa w naszym języku oznacza Kukurydzę. Pomysłodawcą nazwy zespołu był Jonathan Davis, który również był odpowiedzialny za oficjalne logo, zawierającego odwrócone „R”, a nierówne i pokarbowane litery są efektem jego niezbyt sprawnej w pisaniu lewej ręki.

Mając w składzie Jonathana i Davida, chłopaki mogli zacząć działać. W zamyśle Korna było tworzyć utwory cięższe i mroczniejsze, zarówno muzycznie jak i lirycznie. Na początku, jak każdy zespół, Korn grywał po lokalnych klubach w Kalifornii. Podczas jednego z koncertów, zostali zauważeni przez lokalnego łowcę talentów z Immortal Records, wydawcy, który miał umowę dystrybucyjną z firmą Sony. Jonathan Davis i spółka podpisali kontrakt z wytwórnią i rozpoczęli pracę nad debiutanckim albumem.  Korn, bo taki tytuł właśnie nosiła ich pierwsza płyta, została wydana 11 października 1994 roku. Jej producentem został Ross Robinson, który dzięki współpracy z chłopakami z Bakersfield, zyskał status wybitnego twórcy albumów nu metalowych. 

Kontrowersyjna okładka pierwszego albumu Korna, Korn z 1994 roku. Ukazuje ona huśtającą się dziewczynką, która spogląda na cień tajemniczej osoby. Jest to nawiązanie do legendarnej i budzącej strach wśród dzieci postaci Slendermana. 

Producent słynął ze swojego ekscentrycznego i nieobliczanego zachowania podczas nagrywania w studiu, czego członkowie Korna, a później  Slipknota, doświadczyli na własnej skórze. Ross tak bardzo dążył do perfekcji, że muzycy musieli powtarzać nagrania utworów po kilkanaście razy, a nawet doprowadził on wokalistę do płaczu, gdy ten nie mógł śpiewać tak, jak od niego wymagał. Utwory na płycie są bardzo zróżnicowane stylistycznie. Muzycy bawią się, mieszając różne style muzyczne, metal, hip hop i funk, które można usłyszeć w piosenkach „Blind”, „Clown”, „Daddy” czy „Shoots and Ladders”. Ten ostatni utwór jest ciekawym eksperymentem muzycznym, ponieważ Jonathan daje tu popis gry na dudach. Sposób gry na instrumentach odróżnia zespół od typowych, klasycznych zespołów rockowych. Przede wszystkim nie ma na niej typowych dla rocka wyrafinowanych gitarowych riffów w stylu Metalliki (gitarzyści Munky i Head użyli i używają do dnia dzisiejszego siedmiostrunowych gitar o charakterystycznym „brudnym” strojeniu i stylu gry). Różnicą między Kornem a wcześniej wspomnianą Metalliką jest oczywiście to, w muzyce Korna nie ma żadnych gitarowych solówek. Head i Munky nigdy nie zaliczał się do instrumentalnej czołówki,  jeśli chodzi o gitarowe popisy w stylu Jimmy’ego Hendrixa lub Jimmy’ego Page’a. 

Teledysk utworu Shoots and Ladders z płyty Korn 

Zamiast tego, stawiali bardziej na pracę zespołową. Ważnym elementem muzycznym zespołu są również  pulsujące basowe pochody Fliedy’ego, stanowiące często główny zarys poszczególnych utworów. Dodajmy do tego wcześniej już wspomniany dziki, brudny i potężny czad wydobyty z nisko strojonych siedmiostrunowych gitar. Perkusja Davida Silveria, która równo współgra z gitarą basową, tworzy potężny, funkowy klimat.
Jonathan Davis zajął się warstwą liryczną. Jego teksty opowiadają głównie o narkotykach i przemocy wobec dzieci, inspirując się doświadczeniami z własnego dzieciństwa. Jednym z takich przykrych doświadczeń możemy usłyszeć w utworze „Daddy”. Jest to piosenka o małym chłopcu, molestowanym seksualnie przez sąsiada rodziców. Tym małym chłopcem był właśnie Jonathan Davis. Utwór zaczyna się od przejmującego wyznania wokalisty:

Mother, please forgive me. I Just had to Get out All my pain and suffering. Now that I Am done, remember I will always love You; I’m your son. (Mamo, proszę wybacz mi. Musiałem po prostu wyrzucić z siebie cały ten ból i cierpienie. Teraz, kiedy już skończyłem, pamiętaj, zawsze będę cię kochać. Jestem twoim synem).

W refrenie natomiast słyszymy przeraźliwy krzyk:

You raped, I feel dirty, It hurt as a child, Tied down That’s a good boy, And fuck your own child (Zgwałciłeś! Czuję się brudny, Bolało! Jako dziecko, Związany, Dobry Chłopiec, I pieprzyłeś swoje własne dziecko).

W  5:50 minucie piosenki możemy usłyszeć płacz wokalisty i przekleństwa skierowane we wspomnianą osobę pedofila. Utwór wywołuje negatywne emocje u Davisa, dlatego został wykonany na żywo tylko raz, by później zniknąć z setlisty. Krytycy muzyczni często zwracali uwagę na surową i nierówną produkcję, która według nich psuła cały klimat. Jednak to nie przeszkodziło zespołowi w zapisaniu się w historii rocka. Album od razu osiągnął w samych Stanach Zjednoczonych status multiplatynowej płyty, pomimo skromnej promocji.

Nowy styl, zaprezentowany na płycie przez artystów, został nazwany nu metalem, według dziennikarzy muzycznych, łączący elementy muzyki gitarowej, dominującej w heavy metalu, z podkręconym tempem hip hopu. Tak wokalista Korn, wypowiadał  się w wywiadzie w radiu KLOS, w programie „Whiplash” o gatunku, jaki wykonuje jego zespół:

Zawsze miałem problem z terminem „metal”, bo nigdy nie graliśmy metalu. Wystarczy sięgnąć do początków Korna. Pochodzimy z Hountington Beach w Kalifornii, nikt nie wiedział do jakiej sceny przynależymy. Pierwszą trasę zagraliśmy z Biohazard i House of Pain, drugą chyba z Sick Of It All, Orange 9mm, a potem graliśmy koncerty z takimi zespołami jak KMFDM, No Doubt, Cadillac, Tramps i Pennywise. Graliśmy z tymi różnymi wykonawcami, ale środowisko metalu nas wchłonęło. Staliśmy się czarną owcą – nie mieliśmy swojego miejsca – co bardzo mi się podoba. Uwielbiam środowisko metalu. Ale metalowe zespoły to dla mnie Judas Priest albo Iron Maiden. Korn jest inny. Ale uwielbiam tę scenę, są na niej ludzie pełni pasji, zapaleńcy. Jeśli nie podoba im się to, co robisz, powiedzą ci to prosto w twarz i to w nich szanuje. 

Tak natomiast wypowiadali się Munky: Skąd im przyszedł do głowy ten metal? Najpierw był heavy metal, potem zrobiło się jeszcze ciężej i pojawiła się Metallica, wymyślając thrash metal. I my mamy w tym tkwić? No ja, kurde, nie wiem. Zakładając, że nazywanie ciężkiego grania metalem wzięło się od zespołów z metalami w nazwach - Led Zeppelin, Iron Maiden - to my gramy warzywny rock. 

Z kolei Fieldy na łamach "Guitar World" przedstawił swoją wersję klarowania się stylu Korna: Słuchaliśmy wielu zespołów metalowych, szczególnie deathmetalowych - niektóre płyty miały naprawdę ciężki, mroczny groove, Zaczęliśmy się zastanawiać, jak by to było, gdyby takie granie zwolnić, wyrzucić wszystkie gitarowe solówki i podkręcić trochę hip hopem. 

Life Is Peachy, 1996 r

 Po wydaniu debiutanckiego krążka Korn zyskał sporą liczbę fanów. Pomimo słabej promocji, ponieważ muzycy nie mogli liczyć na wsparcie mediów muzycznych (o koncertach informowały tylko czasopisma, szczególnie metalowe czasopismo „Metal Hammer”), Korn zdobył liczne nagrody i zespół mógł wyruszyć w trasę koncertową po Stanach Zjednoczonych i Europie (głównie w Wielkiej Brytanii). Grali u boku takich grupa jak Biohazard, Cypress Hill, Danzig, Marliyn Manson. Zagrali nawet, w charakterze supporta, koncert przed Metalliką w Niemczech.

Wkrótce po zakończeniu trasy koncertowej przyszedł czas na nagranie kolejnego albumu. I tak dwa lata po premierze debiutu pojawiła się druga płyta Live is Peachy. Wydana 15 października 1996 roku, zawierała 14 utworów, w tym dwa covery Wicked amerykańskiego rapera Ice-Cuba (w którym gościnnie pojawił się wokalista Deftones Chino Moreno), oraz Low Ride funkowego zespołu War. Album odniósł duży sukcesem, większym nawet od poprzedniego, zajmując 3 miejsce na liście Billboardu 200, zdobywając podwójną platynową płytę w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Wielkiej Brytanii i Nowej Zelandii. Muzycznie również był albumem dojrzalszym, ze zdecydowanie większym wpływem hip hopu od poprzedniej płyty. Tak Munky to wspominał w wywiadzie dla „Teraz Rocka”: Słuchaliśmy wtedy dużo hip hopu, chyba słuchałem dużo Mr. Bungle, wczesnego Outkast i The Pharcyde, ale także i jak Sepultura i Rage Against The Machine.  

Reginald "Fieldy" Arvizu, 1996 r

Life is Peachy zostało bardzo dobrze przyjęte przez fanów, był dużym sukcesem komercyjnym i ponownie, mimo minimalnego zainteresowania ze strony radia i telewizji, rozszedł się w 106 tysiącach egzemplarzy. Otrzymał również nagrodę magazynu „Kreeang!” w kategorii „Najlepszy Album Rockowy”, a do dnia dzisiejszego, sprzedał się w liczbie 6 milionów kopii. Producentem płyty ponownie został Ross Robinson, a jej brzmienie nabrało soczystości, głębi i selektywności. Słychać, że gitara basowa wysunęła się tutaj na pierwszy plan i zdecydowanie dominuje, lecz to nie znaczy wcale, że gitary zostały całkowicie pominięte. W porównaniu do poprzedniej płyty, Life is Peachy zawiera zdecydowanie mniej riffów. Zamiast tego, Head i Munky skupiają się na uzupełnianiu brzmienia dziwnymi odgłosami, używając przy tym dużo egzotycznych efektów do swoich gitar. Natomiast Jonathan dopracował sztandarowy wręcz sposób śpiewania, czyli błyskawicznie wydobywanie z gardła pokręconych dźwięków, czego dowodem może być fenomenalny Twist. Najbardziej popularnymi kawałkami z tej płyty, poza wcześniej wspomnianym, są Good God, Ass Itch Porno Creep i A.D.I.D.A.S., którego tytuł to akronim zdania: All Day I Dream About Sex (Cały dzień marzę o seksie). 

Korn wyruszył w kolejną trasę trwającą ponad dwa lata. Biorąc przykład z Perry’ego Farrella, wynalazcy festiwalu muzycznego „Lollapaloozy”, zespół zorganizował swój własny festiwal, zwany „Family Values Tour”. Wystąpiły na nim takie gwiazdy jak Ice Cube, Incubus, Limb Bizkit, oraz mało znany, ale powoli wspinający się na szczyt w metalowym światku niemiecki sekstet Rammstein. Jeszcze przed wydaniem drugiej płyty Korn zyskał status zespołu kultowego. Narodził się kult fanów, którzy zakładali fankluby wspierające rozpoznawalność zespołu. A kolejna płyta ten kult tylko wzmocniła.

Szczyt Popularności 

Follow the Leader, 1998 r

 Rok 1998, według większości fanów, był dla Davisa i spółki przełomowym. Po udanej trasie koncertowej, szczególnie po udanym „Family Values Tour”, Korn ponownie powrócił do studia i nagrał płytę, która okazała się dla nich tym, czym dla Metalliki nagranie krążka Czarnego Albumu. Lecz tym razem bez udziału Rossa Robinsona (produkcją zajęli się Steve Thompson i Toby Wright).  Follow The Leader został wydany 18 sierpnia 1998 roku. Album zawierał nieco łagodniejsze i przystępne utwory. Pojawili się na nim kolejni artyści, np.: w utworach Children of the Korn i All In The Family udzielają się Ice Cub i wokalista Limb Bizkit Fred Durst, natomiast w Cameltosis możemy usłyszeć rapera Tre Hardsona. Pojawiły się na tej płycie utwory psychodeliczne, takie jak It’s On, Freak On the Leash, najbardziej skoczny i pokręcony z nich wszystkich Got the Life z idealnie zgraną sekcją rytmiczną (gitara basowa i perkusja świetnie ze sobą współgrają). Trzeci krążek często nawiązuje tutaj do stylistyki hip hopowej. Lecz Korn nie zamierzał zostawać zespołem hip hopowym. Korn wciąż pozostawał zespołem rockowym, łączącym różne gatunki muzyczne. Pod koniec albumu następuje cisza, by następnie pojawiła się ukryta przeróbka piosenki Cheecha i Chonga, dwóch słynnych amerykańskich komików. Ciekawostką jest fakt, że muzycy Korna pozamieniali się instrumentami. Podobnie jak było w przypadku poprzedniego wydawnictwa, Follow the Leader przyniósł zespołowi kolejne nagrody i wyróżnienia. Płyta zajęła 1 miejsce na listach Billboardu 200, pokrywając się potrójnie platyną rozchodząc się w ponad 9 milionach kopii. 

Wielki sukces oznaczał także wielkie imprezy, sporo używek i seksu. W przeciwieństwie do antygwiazdorskich postaw zespołów grungeowych, chłopaki z Korna pozwalali sobie na ekscesy ery Sunest Strip. Zaliczanie panienek i branie narkotyków stało się niemal tak ważne jak muzyka. 

Jak wspominał Jonathan Davis: Jestem najbardziej zboczonym skurwielem jakiego kiedykolwiek poznasz. Robię dziwaczne, porąbane rzeczy i ludziom się to podoba. Dostałem dziewczynę w prezencie urodzinowym. Sprawiłem, że laska sikała do kuwety. Wziąłem wiertarkę, założyłem gumkę na uchwyt śrubokręta i wierciłem cipkę tej szmaty. Cokolwiek wymyślisz ja już to zrobiłem. Spróbuj obserwować orgię głuchych lasek na tyłach mojego autobusu. To było na Florydzie. Zrobiły sobie trójkąt na tyłach autobusu. 

Swoimi imprezowymi ekscesami chce się również podzielić Fieldy: Munky lubi sikać na nas, kiedy jest pijany. A my jesteśmy zbyt zajęci śmianiem się, żeby skopać mu dupę. Nie wiedział, co robi. Myślał, że poszedł się odlać do łazienki. Ja próbowałem na kogoś kiedyś naszczać tylko raz, gdy byłem w Nowym Jorku i piłem Jagera. Podeszli do mnie fani Korna, a ja się odlewałem. Przywitali się: "Siema łobuzie", a ja odpowiedziałem: "Wypierdalać" i próbowałem ich olać. Uciekli. Teraz już nie pije Jagera, bo zmienia mnie w totalnego pojebańca. 

Podczas nagrywania trzeciego krążka, zespół wydał ogromne pieniądze na alkohol i narkotyki. Wedle relacji managmentu, chłopaki wydali ponad 40 tysięcy dolarów na wódkę i piwo. Z czego David Silveria twierdził, że kwota wydana na alkohol i kokainę wynosiła 85 tysięcy. Jeden z producentów FTL, Toby Wright, wspominał niegdyś, że Jonathan nie chciał nagrywać partii wokalnych, dopóki nie dostał jednej ósmej uncji kokainy. 

Niecały rok później Korn rozpoczął pracę nad kolejnym krążkiem, który okazał się bardziej mroczny tekstowo i muzycznie.  22 listopada 1999 roku świat ujrzała płyta Issues. Był to powrotem do ostrzejszego brzmienia, nie rezygnując jednak z muzycznych eksperymentów. 

Teledysk utworu Got the Life 

Często jest uznawany za „concept album”,  porównywany do dzieł progresywnych zespołów typu Pink Floyd czy Genesis. Według muzyków jedynym kawałkiem z Issues, który zawierał stare kornowskie brzmienie, jest Falling Away From Me, utwór wydany na singlu. Lirycznie jest to piosenka o tematyce nie raz poruszanej przez wokalistę Korna – temat samobójstwa. Oczywiście, jak zwykle w przypadku takich utworów, w mediach zawrzało. Większość krytyków uważało, utwór może okazać się zbudny i wręcz zachęcać do zabicia się. Stanowił on realne zagrożenie dla młodocianych fanów. Jednak Jonathan Davis, na łamach czasopisma „Tylko Rock” z roku 2001 cierpliwie tłumaczył:

To nie jest piosenka, która mówi „Chcę się zabić!” Opowiada ona o flircie z samobójczymi nastrojami! Nigdy bym nie popełnił samobójstwa. Kiedy pracowałem przy sekcjach zwłok, wielokrotnie miałem na stole ludzi, którzy sami się zabili. Zawsze mówiłem ni do nich, ni to do siebie: „Ty głupi sukinsynu! Dlaczego? Nic na tym świecie nie jest warte tego, aby się zabić!".  

Okładka czwartego albumu Issues, wybrana w wyniku konkursu ogłoszonego przez zespół, 1999 r 

Niemniej jest to bardziej metalowy album Korna w porównaniu z poprzednim krążkiem, który wskazywał na ciągoty członków grupy do rap rocka. Zniknęły na niej jakiekolwiek nawiązania do hip hopu. Postawiono na ciężar, mroczną psychodelikę i melodyjne momenty. 

Otwierające album intro Dead znacznie różni się od reszty. Słychać tu enigmatyczny wokal, który jest wspomagany grą na dudach (podobnie jak na poprzednich albumach). Następnie mamy utwór singlowy, czyli Falling Away From Me, spokojny, „niskobrzmiący”, zmieniający się w natychmiastowe mocne uderzenie perkusji w refrenie, daje całkiem niezłą mieszankę. Ponadto są jeszcze takie kawałki jak Hey Daddy i Somebody Someone, wybrany na drugi singel. Davis pokazuje, że potrafi śpiewać w całkiem normalny i przyjemny sposób. Gitara basowa nie testuje membrany, tylko gra melodię. Oprócz zwykłych instrumentów na Issues pojawiły się również syntezatory (w utworach 4U, czy na początku Hey Daddy) oraz scratche (w utworze Wish You could be me). Płyta okazała się kolejny wielkim sukcesem, po raz kolejny pokryła się platyną w Stanach Zjednoczonych. Przez większość fanów uznawana jest za największe osiągnięcie grupy. Podczas trasy koncertowej, Korn zagrał między innymi w teatrze Apollo w Harlemie w Nowym Jorku. Był pierwszym zespołem rockowym w historii, który właśnie tam wystąpił. Muzycy byli tak zaskoczeni sukcesem, że pozwolili swoim fanom na wybranie, w drodze internetowego głosowania, listy utworów koncertowych. Największą ciekawostką był fakt, że światowa premiera utworu Falling Away From Me miała miejsce w serialu telewizyjnym „Miasteczko South Park”, w odcinku „Korn’s Groovy Pirate Ghost Mytery”, w którym Davis i reszta użyczyli swoich głosów.
Przez dwa lata Korn miał przerwę od nagrywania płyt. Dopiero 10 czerwca 2002 roku zespół wydał kolejny studyjny krążek Untochables. Był to pierwszy, najbardziej eksperymentalny album zespołu. Pojawiły się na nim syntezatory, instrumenty smyczkowe, sample itp. W tym samym czasie Jonathan Davis również poszerzył skalę swojego głosu, biorcą lekcję śpiewu. Na płycie możemy usłyszeć najspokojniejsze, wręcz balladowe utwory, jakie do tej pory stworzył Korn: Hollow Life, Alone I Break, jak również najcięższe, najbrutalniejsze, nawiązujące do stylistyki metalowej: singlowy przebój Here to Stay, Embrace i Bottled Up Inside. Zabrakło w niej funkowych, pokręconych dźwięków, za to mamy tutaj prawdziwe gitarowe riffy, przypominające dokonania metalowej formacji Pantera. 

Płyta wzbudziła duże kontrowersje w środowisku fanów, jak i w prasie muzycznej. Do dnia dzisiejszego Untochables dzieli fanów. Jedni płytę uważają za największe osiągniecie grupy z Bakersfield, drudzy sądzą, że jest to najgorszy krążek wydany przez zespół. Najwięcej kontrowersji wzbudził fakt, że był to najdroższy album w historii Korna. Z powodu zatrudnienia przez management nowych ludzi i nagrywania utworów w studiu na dyski twarde, a nie na taśmy, nagrywanie Untochables kosztowało muzyków ponad 4 miliony dolarów. W branży muzycznej również podniosła się fala krytyki pod adresem Korna. Najnowsze dzieło Korna najbardziej skrytykował Corey Taylor, wokalisty zespołu Slipknot i Stone Sour, oraz wieloletniego fana grupy, który na swojej stronie internetowej tak wypowiadał się na temat wydania „Untouchables”:

Wsadźcie sobie cztery miliony w dupę! Tyle pieniędzy na wydanie takiej słabej płyty!
Ludzie, wyluzujcie trochę! Przypomnijcie sobie, po co w ogóle gracie muzykę! Jeśli nie macie nic ciekawego do powiedzenia, to lepiej dajcie sobie spokój! Jeśli stawiacie na opakowanie, a nie zawartość, to jesteście zdrowo popierdoleni!.

Mimo wszystko płyta sprzedała się w nakładzie 1 miliona egzemplarzy i ponownie pokryła się platyną. 

Untouchables, 2002 r  

Trasa koncertowa rozpoczęła się w Hammerstein Ballroom w Nowym Jorku, który został nagrany i wydany na DVD. Po raz pierwszy na trasie promującej Untouchables, wokalista Jonathan Davis użył specjalnie stworzonego przez szwajcarskiego artystę, H.R. Gigera statywu na mikrofon. Singlami z nowej płyty, były teledyski do Here to Stay (utwór, ukazujący negatywny wpływ telewizji) oraz Thoughtless (piosenka mówiąca o dręczeniu i szykanowaniu młodego Jonathana w szkole). Do dnia dzisiejszego Untouchables jest ulubioną płytą Korna. Tak mówił o nim w wywiadzie serwisu muzycznego „Antyradio”: Ta płyta brzmi jak heavymetalowa Asia. Produkcja jest tego samego kalibru, jeśli chodzi o jakość brzmieniową. Beinhorn jest moim ulubionym producentem. Ma świetne ucho i nie obawia się powiedzieć, kiedy jesteś do kitu. Jeśli odnajdę taśmy, to wypuszczę krótkometrażowy dokument o nagraniach tej płyty, bo jest ona jedyna w swoim rodzaju.

Utwór Botted Up Inside  

C.D.N.